Yılın bu son saatlerine hangi cümlelerimi bıraksam geriye dönüp baktığımda çok da yakışmış derim diye düşünüyorum. Aklıma dünyada yaşanan bunca kötülüğe, ülkemde yaşanan kavgaya, bir yanı acı içinde yanan insanlığa rağmen umuttan söz etmek geliyor. En yakınımdaki, gözümün tam önündeki iki yavruma bakıyorum önce. Sonra sağlıkla kucaklamayı dilediğim içimdeki ikinci kalp geliyor aklıma.
Elimi uzatamadığım onca acıya ve engel olamadığım onca yangına rağmen ekip yetiştireceğim fidanlarım var benim. Hayata, dünyaya ve insanlığa dair tüm umudumu onların gözlerinde bulabilme ihtimalim var. Onların bir kar tanesinin düşüşüne heyecan içinde şahitlik edişlerini izlerken, bir salıncakta birbirlerini sallarkenki müthiş coşkularına şahitlik ederken, yol kenarında bir taşı ellerine alıp neşeyle onu boyayıp renklendirme hayallerini seyrederken hiç de uzakta olmayan umutlarım var.
İçine derin derin baktığım o mutluluk dolu gözler ve onlar gibi nicesi olduğunu bilmek en büyük umudum benim. O gözlere şahitlik ederken, yeşerttiği filizin masumiyetinde ağır sorumluluk ve emanet bilinci taşıyan anneler yarının mimarı olacak inanıyorum. Dünyayı kurtarmaya, yangını söndürmeye gücüm yeter mi bilmem ama ben gözümün tam önünden başlıyorum mücadeleye. Acıları izleyip, dinleyip, okuyup döktüğüm gözyaşları hiçbir işe yaramaz ama elimdeki taze fidanlardan yetiştireceğim ağacın vereceği meyveler çok işe yarar eminim. Herkesin elini altına koyacağı bir taşı var önünde ama bazıları görür, bazılarıysa sadece bakar.
Benzer Yazılar
Etiketler: Anne, annelik, yaşama dair
Allah gormeyı nasıp etsın hepımıze. ben de yakınımdakilerden başlamak ıstıyorum.
İnşallah başarabiliriz.